Ik heb het gedaan. Mijn spreekangst trotserend heb ik een zaal vol mensen verteld over mijn intuïtie. Wat het is; hoe ik het ontwikkeld heb en wat ik er wel en niet mee kan. ‘Je vertelde rationeel en met gevoel’, vertelde iemand me achteraf. ’Door die combinatie heb je de toehoorders kunnen bereiken en raken’. ‘Je nederigheid is zo mooi’, zei iemand anders en dat ontroerde me. Als iemand die me helemaal niet kent nederigheid bij mij ziet, heb ik iets gemaakt van mijn leven.

Sinds mijn lezing zit ik op een roze wolk.

Ik geniet omdat ik een brug heb kunnen slaan tussen het rationele en het intuïtieve dat zo snel wereldvreemd wordt gevonden. Ik heb hier en daar een vlammetje ontstoken. Een vlammetje van verlangen naar een leven met intuïtie. Intuïtie is als de muziek terwijl je danst. Onontbeerlijk om het ritme en de melodie van je leven te vinden. Als je naar je intuïtie luistert, volg je jouw bestemming. Daar zal niemand tegen zijn.

Het wordt pas spannend als je beseft dat je, om je intuïtie te volgen, moet stoppen om te bedénken hoe jij je leven inricht.

Het is geen sinecure om je ratio de bestuurdersplaats in je leven te ontnemen en die plek aan je intuïtie te laten. Je weet immers maar niet waar die intuïtie van jou mee aan komt zetten. Voor je het weet ga je alleen op reis of wil je een lezing geven.

‘Maar ik weet niet wat mijn intuïtie van me wil. Hoe kom ik daar nou achter?’

Ik hoor het je denken. Daarmee houd je jezelf voor de gek. Als je eerlijk bent kom je er snel achter wat er niet klopt in je leven. Die vriendschap die een openhartig gesprek van je vraagt. Dat kwaaltje dat om je aandacht roept omdat je er niet zomaar last van hebt. Dat plannetje dat je uitstelt. Je werk waar je dingen laat gebeuren die niet kloppen. Het is de stem van intuïtie om daarmee aan de slag te gaan. Daarna onthullen zich nieuwe zaken en zo wandel je naar je bestemming. Het is de kunst om de verleiding te weerstaan om de andere kant op te kijken. Het vraagt lef om je bestemming te volgen.

Mijn intuïtie leidde naar de lezing en ik voelde een schouderklopje van het universum. ‘Dit is de bedoeling, Nicoline,’ hoorde ik in mijn oor tetteren. Mijn stem klonk niet zo vast, in het begin van mijn lezing. Ik ben niet zo heldhaftig. Maar ik stond er. En nu bivakkeer ik op mijn roze wolk. Een fijne plek om lef te verzamelen voor de volgende dans in mijn leven. Op muziek.