Ik heb een uur in de week dat drie keer zo lang duurt als elk ander uur. Heerlijk? Nee, ik probeer tijdens dat uur niet op de klok te kijken. ‘Dan gaat de tijd nog langzamer’, zei iemand tegen me. Sindsdien denk ik steeds: niet op de klok kijken, Nicoline.
Iemand vroeg mij om intuïtief te kijken naar haar situatie met relaties. Ze wil graag een partner, dat lukt niet en ze wil weten hoe dat komt en wat ze daaraan kan doen.
Als ze de vraag stelt flitst er een zweem ongeduld door me heen. Ik heb haar toch al eerder uitgelegd dat ze wat minder moet trekken aan de ‘potentials’ om haar heen? Ik realiseer me dat mijn ongeduld mijn onzekerheid verbloemt. Zie ik het wel goed? Kan ik haar wel helpen?
De koetsier zweept de paarden op die met moeite de wagen vooruit trekken over de modderige paden. De houten wielen zakken weg in de drassige bodem. De koetsier voert een groep boeren aan die hun paard en wagen door het bos mennen. Ze naderen hun bestemming: een groep vrouwen in witte gewaden.
Ik loop door een straat
Ik loop door een straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik val erin.
Ik ben verloren…..ik ben radeloos.
Het is mijn schuld niet.
Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.
Het blauwe bolletje op de kaart van mijn telefoon geeft aan dat ik bijna op mijn bestemming ben. Jammer dat het parkeerterrein waar ik sta omgeven is door een hoog hek. Dat wordt omlopen. Dan zie ik een gat in het hek en ik klim er doorheen. Ik weet niet waarom, maar ik vind het een mooi begin van mijn boeddhistische retraite met Sogyal Rinpoche.
Geen geduw in de rij voor de kassa. Ik raak aan de praat. Het zijn lieve, vriendelijke mensen die deze retraite bijwonen.
Op het kinderdagverblijf waar mijn dochtertje in het rond hupste keek ik naar de meute. Terwijl mijn jongste mijn borst leeg slurpte, genoot ik van de gemoedelijke chaos. Een meisje gaf een popje dat ze net had ondergestopt vol overgave een kus. Een groep jongens speelde tot mijn genoegen ook met poppen. Ze renden achter elkaar aan en zwiepten met de poppen alsof het zwaarden waren. De knul die een rake klap met een pop uitdeelde, bemachtigde een voorsprong op zijn maten.
Haar korte rok zit strak, haar T-shirt laat haar rondingen zien. Veel rondingen. Netkousen om haar mollige benen. Ze is helemaal in het zwart, inclusief haar kapsel en make-up. Alleen haar lakschoenen zijn knalrood. Daar staat iemand. Op het feest waar we beiden zijn trekt ze veel aandacht. Dat zoekt ze zeker, denk ik jaloers. Maar nee, deze vrouw is wie ze is. Ik voel me ter plekke krimpen. Ik spreek haar niet. Haar betovering houdt mij in haar greep.
Ik heb het gedaan. Mijn spreekangst trotserend heb ik een zaal vol mensen verteld over mijn intuïtie. Wat het is; hoe ik het ontwikkeld heb en wat ik er wel en niet mee kan. ‘Je vertelde rationeel en met gevoel’, vertelde iemand me achteraf. ’Door die combinatie heb je de toehoorders kunnen bereiken en raken’. ‘Je nederigheid is zo mooi’, zei iemand anders en dat ontroerde me. Als iemand die me helemaal niet kent nederigheid bij mij ziet, heb ik iets gemaakt van mijn leven.
Ik hoor het me nog zeggen tegen mijn collega: “Ik denk dat ik rationeler leef dan bij mij past.” Dat was een uitstekende gedachte, weet ik nu. Een gedachte die de kern van mijn probleem typeerde. “Dat geldt
voor velen van ons”, reageerde mijn collega.
