Ik heb een uur in de week dat drie keer zo lang duurt als elk ander uur. Heerlijk? Nee, ik probeer tijdens dat uur niet op de klok te kijken. ‘Dan gaat de tijd nog langzamer’, zei iemand tegen me. Sindsdien denk ik steeds: niet op de klok kijken, Nicoline.
Lees meer: Tijd zatAls magneten worden mijn ogen naar de wijzerplaat getrokken.
Had ik als ’s ochtends de wekkerradio van zich laat horen, maar eenzelfde tijdbeleving. Ik gun mezelf een half uur voordat ik naast mijn bed wil staan. Dan zou ik de tijd wel in klemtangen willen zetten. Soms worden het 40 minuten omdat mijn bed zo lief is. Laatst hoorde ik dat tijdens de periode van wakker worden je bewustzijn maximaal is. Wat een briljante reden om die 40 minuten te verlengen.
Mijn tijdbeleving overkomt me, die kies ik niet.
Ik kan wel leven in het besef dat ik tijd in overvloed heb. Tijdloos leven. Heerlijk om de tijd te nemen om niets te doen. Geen TV, geen telefoon, maar op een stoel de tuin in staren. Ik zie geen vogels of bloemen, maar ik kom er achter hoe het met me gaat en wat me bezighoudt. Ik kom tot rust en ik verras mezelf met ideeën die zo mijn hoofd in ploppen.
Kiezen voor tijd in overvloed is een van de betere besluiten in mijn leven.
Ik ren niet naar de trein, ik pak een trein later. Werkdruk om alles op tijd af te krijgen? Daar doe ik niet aan mee. Ik kies wat het belangrijkst is en dat doe ik in mijn werktijd. De rest is morgen misschien het belangrijkst. Bijzonder, hoe probleemloos dat werkt.
Mijn collega’s vinden het ook heerlijk dat ik tijd in overvloed heb.
Ze roemen mijn rust. Geweldig.
Toegegeven, het lukt me niet altijd. Ik kom een heel eind met mijn relaxte houding, maar de mailbox hijgt ook wel eens in mijn nek. ’s Ochtends in bed is mijn vriendschap met de tijd wat bekoeld. Gelukkig brengt mijn man me dan een kopje koffie. Om nog wat tijd te rekken.