Ik hoor het me nog zeggen tegen mijn collega: “Ik denk dat ik rationeler leef dan bij mij past.” Dat was een uitstekende gedachte, weet ik nu. Een gedachte die de kern van mijn probleem typeerde.
Lees meer: Waar is mijn gevoel?“Dat geldt voor velen van ons”, reageerde mijn collega.
Ja, maar de meesten zeggen dat niet hardop en doen er ook niets aan, dacht ik bij mezelf.
“Het houdt me nogal bezig”, zei ik met een
understatement van hier tot Tokio. De vraag bonkte al weken in mijn hoofd: hoe kom ik uit mijn ratio en bij mijn gevoel? Ik zocht een boek dat mij dat zou leren. Ik houd van boeken. Boeken hebben mij zoveel gebracht. Wat staat er niet in boeken?
Daar was ik snel achter. Mijn gevoel vond ik niet in boeken.
Ik was verdrietig omdat ik met een belangrijke vraag zat en ik wist niet hoe ik een antwoord moest vinden. Dat leverde me een dosis spanning op. Zo zette ik, ondanks mij zelf, stappen op weg naar mijn gevoel.
Verdriet en spanning. Leuk was anders, maar ik voelde.
Ik zocht raad bij anderen, maar de mensen om mij heen wisten ook niet hoe je dat doet, je gevoel zoeken.
Opeens was hij daar, op de fiets. De collega van wie ik het nooit had verwacht.
Hij vertelde over de training intuïtieve ontwikkeling die hij volgde “Ik heb jaren bij psychiaters gelopen”, bekende hij, “maar daar wist ik de goede antwoorden te geven, waardoor ik niet verder kwam.”
Hoe goed is goed, dacht ik, maar ik onderbrak hem niet.
“Elke week leer ik meer over mezelf en als ik terugkom van mijn training intuïtieve ontwikkeling, voel ik me weer een stukje beter dan toen ik ging.”
Mijn collega liet me de weg zien die me bij mijn gevoel zou brengen en ik voelde me direct rustiger. Ik had één van de beste besluiten uit mijn leven genomen.